امام صادق‏علیه السلام فرمود: نماز شب سنت انبیا، نور معرفت، اصل ایمان، راحتى بدن، کراهت و ناخشنودى شیطان، سلاح بر دشمنان، موجب رضایت پروردگار و محبت ملائکه و سبب اجابت دعا، قبولى اعمال، برکت در رزق و شفیع بین انسان و ملک الموت است. چراغ گور و فرش زیر پهلوى انسان در قبر بوده، جواب منکر و نکیر و مونس و زایر انسان تا روز قیامت است. هنگامى که روز قیامت فرامى رسد، سایه‏اى بر بالاى سر چنین شخصى است و تاجى بر سر او، لباس بر بدن دارد و نورى در پیشاپیش وى حرکت مى‏کند. مانعى میان او و آتش است و حجتى بین او و خداوند متعال شمرده مى‏شود. نماز شب مایه سنگینى او، گذرنامه عبور از صراط و کلید بهشت است. در روایت دیگرى آمده است که خداى متعال به یکى از صدیقان وحى کرد که من بندگانى دارم که مرا دوست دارند و من نیز آنان را دوست دارم; آنها مشتاق من بوده، من نیز مشتاق آنهایم. آنان مرا در یاد دارند و من هم به یاد آنها هستم. به من نظر دارند و من نیز به آنان نظر دارم; پس اگر تو قدم جاى قدم آنها بگذارى، تو را هم دوست‏خواهم داشت و اگر از راه آنها منحرف شوى، عقوبتت‏خواهم کرد.

او گفت: بار الها! نشانه‏هاى آنها چیست؟

خطاب رسید: آنها روزها بسان چوپان مهربانى که مواظب گوسفندان خود است‏به سایه مى‏نگرند و منتظر رسیدن شب هستند. با شور و اشتیاق بسیار به استقبال غروب مى‏شتابند و چون شب فرا رسید و هر دوستى با دوست‏خود در محفلى خلوت کرد، اینان در برابر من به پاى مى‏ایستند، صورت‏هاى خود را بر خاک نهاده، با تلاوت قرآن به مناجات وراز و نیاز با من مى‏پردازند. در برابر نعمت‏هایم سپاسگزارى کرده، گاه گریه و گاه شیون مى‏کنند، زمانى آه مى‏کشند و ساعتى از گناهان شکوه مى‏کنند. مدتى ایستاده و مدتى نشسته، گاه در حال رکوع وزمانى در سجده هستند.آنچه را آنان به خاطر من تحمل مى‏کنند، همه را مى‏بینم و شکوه‏هایى‏که از محبت من بر لب دارند مى‏شنوم، اول نعمتى که به آنها عطا مى‏کنم سه چیز است:

یکى این که نور خودم را در دل آنها مى‏افکنم. در نتیجه همان‏گونه که من از آنها آگاهم آنان نیز از من باخبرند.

دوم این که اگر آسمان‏ها و زمین‏ها و آنچه در این میان است در میزان آنها ببینم باز آن را کم خواهم دانست.

سوم این که رو به سوى آنها مى‏کنم و اگر من به کسى توجه کنم، احدى نمى‏تواند بداند که چه به او عطا خواهم کرد.

آرى نماز شب و تلاوت قرآن موجب نورانیت‏خانه براى اهل آسمان خواهد بود. رسول خدا در وصیتش به على‏علیه السلام فرمود:

بر تو باد به نماز شب، بر تو باد به نماز شب... و فرمود: آیا به آنان که در شب نماز مى‏گزارند نمى‏نگرید؟ اینان زیباترین مردم هستند; زیرا براى خدا در شب نماز گزاردند و خداوند هم از نور خود بر آنها پوشانید.

خداوند در قرآن کریم مى‏فرماید: و من اللیل فتهجد به نافلة لک عسى ان یبعثک ربک مقاما محمودا; و پاره‏اى از شب را به عبادت برخیز که این افزونى براى تو است، امید است پروردگارت تو را به مقام محمود و پسندیده برساند. این مقام براى آنان که نماز شب به پا مى‏دارند، بسیار رفیع است.