حکایتى را شنیده بودم و در بعضى کتاب‏ها هم نوشته‏اند، چکیده‏اش این است که مردى طالب دیدار بود و در این راه ریاضت‏ها کشیده‏اند. شبى به او نوید مى‏دهند که در فلان شهر (یکى از بلاد را نام مى‏برند) این فیض نصیب تو مى‏شود. او خود را به آن شهر مى‏رساند. به او نوید داده مى‏شود که امام درب دکان فلان کاسب قفل و کلید ساز نشسته‏اند. وى خود را به آن دکان رساند و به فیض دیدار نائل شد؛ اما در اثنا ملاحظه کرد که پیر زنى فرتوت قفلى را به بازار آورده و از بیچارگى آن را در معرض فروش قرار داده است. اهل بازار هر کدام آن قفل را به قیمت ناچیز ارزیابى نمودند، جز کاسبى که امام در کنار دکّان او جلوس نموده بود؛ این کاسب ارزش واقعى قفل را اعلام داشت و گفت: با اندک تنزّلى حاضرم آن را بخرم و به همان مقدار کمى که تنزّل دادم در سود خود بسنده مى‏کنم.

پیرزن خرسند شد و قفل را به ارزش مذکور به او فروخت و رفت.

آن هنگام امام رو به آن مهمان طالب دیدار کرد و فرمود: این طور باشید تا ما خودمان شما را دیدار کنیم، و به زحمتِ ریاضت، خودتان را گرفتار نکنید.

امام صادق‏علیه‏السلام مى‏فرماید: "من سرّ أن یکون من أصحاب القائم‏علیه‏السلام فلینتظر ولیعمل بالورع ومحاسن الأخلاق، وهو منتظر، فإن مات و قام القائم بعده کان له من الأجر مثل أجر من أدرکه، فجدّوا وانتظروا، هنیئاً لکم أیّتها العصابة المرحومة".

 کسى که دوست دارد یار امام زمان‏علیه‏السلام باشد، باید انتظارش توأم با پارسایى و اخلاق حسنه باشد. اگر این افراد قبل از قیام امام‏علیه‏السلام بمیرند، اجرشان همانند کسانى است که موفق به یاریش شده‏اند. بکوشید و منتظر باشید، گوارا باد شما را اى گروه بخشوده شده!"