در صبح همان شبی که امیرمؤمنان علیه السلام به شهادت رسید و در سرزمین غرّی (1) به خاک سپرده شد، امام حسن علیه السلام برای مردم کوفه خطبه‌ای ایراد کرد و در آن، پس از ستایش و ثنای پروردگار و درود بر رسول خدا، فرمود: در شب گذشته مردی از دنیا رفت که گذشتگان در عمل بر او پیشی نگرفتند و بعد از او هم کسی به او نمی‌رسد. وی در کنار پیامبر صلی الله علیه و آله جهاد می‌کرد و با جان خویش از او حمایت و حراست می‌فرمود، پیامبر نیز پرچم خود را به او می‌سپرد، جبرئیل از طرف راست و  میکائیل از چپ هوای او را داشتند، تا آنگاه که خداوند به دست او پیروزی را نصیب مسلمانان نمی‌کرد، از جنگ باز نمی‌گشت.

شب شهادت آن بزرگوار همان شبی است که در آن عیسی بن مریم(ع) به آسمان عروج کرد و یوشع بن نون(ع) (وصی موسی(ع)) به عالم بقا رحلت فرمود.

(پدرم) درهم و دیناری به ارث نگذاشت، تنها هفتصد درهم از وی باقی مانده که آن بزرگوار تصمیم داشت با آن برای خانواده‌اش خادمی بگیرد. (2)