مرحوم طبْرِسى، از ابن عباس نقل مى‌کند که مردى خدمت پیامبر صلى الله علیه و آله ‏رسید و عرض کرد: اى رسول خدا! همسایه‌اى به نام اِمرِوُء القیس دارم که قسمتى از ‏زمین مرا غضب کرده است و مردم گواه صدق‎ ‎منند، ولى چون براى او احترام بیشترى ‏قایلند، حاضر به حمایت من نیستند‎.

پیامبر‎ ‎صلى الله علیه و آله امروء القیس را خواست و از او در این‌باره سؤال کرد.‏

او در‎ ‎پاسخ همه چیز را انکار کرد. پیامبر به او پیشنهاد سوگند کرد‎ ‎ولى شاکى عرض کرد: ‏یا رسول الله ! او مرد بى‌بند و بارى است و برایش هیچ مانعى‏‎ ‎ندارد که سوگند دروغ یاد ‏کند‎.

پیامبر فرمود: به هر حال چاره‌اى‎ ‎نیست، یا باید شهود بیاورى و یا باید ‏تسلیم سوگند او شوى. ‏

به هنگامى که امروء‎ ‎القیس برخواست تا سوگند یاد کند، پیامبر صلى الله علیه و آله به او ‏مهلت داد و‎ ‎فرمود: عجله‌ای نیست! در این باره بیندیش و بعداً سوگند یاد کن‎.

بعد از رفتن آنان، خداوند پیامبر را نجوا کرد و  آیه نازل شد که: ‏

پیمان خدا را به بهایی اندک مفروشید زیرا ، اگر بدانید ، آنچه در نزد خداست برایتان بهتر ‏است.‏

آنچه نزد شماست فنا می شود و آنچه نزد خداست باقی می ماند و آنان را که، ‏شکیبایی ورزیدند پاداشی بهتر از کردارشان خواهیم داد.‏

بعد از مدتی که دوباره آنان برای رسیدگی به دعوایشان آمدند، هنگامى که پیامبر صلى ‏الله علیه و‎ ‎آله این آیات را که آنها را از سوگند دروغ و عواقب آن بر حذر می‌داشت براى ‏آنها خواند کلام خداوند بر دل امروء القیس اثر نهاد و او را به زبان آورد که: حق است . آن ‏چه نزد من است سر انجام‎ ‎فانى مى‌شود و این مرد راست مى‌گوید. من قسمتى از ‏زمین او را غصب کرده‌ام ولى نمى‌دانم چه مقدار بوده است.‏

اکنون که چنین است هر مقدار مى‌خواهد (و مى داند حق اوست)‏‎ ‎بر گیرد و معادل آن ‏هم، به خاطر استفاده‌اى که در این مدت از زمین او کرده‌ام بعنوان غرامت بردارد‏‎ .

در این هنگام، سومین آیه نازل شد که: ‏

مَنْ عَمِلَ صَالِحًا مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثَى وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیَاةً طَیِّبَةً وَ لَنَجْزِیَنَّهُمْ أَجْرَهُم بِأَحْسَنِ ‏مَا کَانُواْ یَعْمَلُونَ

هر زن و مردی که کاری نیکو انجام دهد ، اگر ایمان آورده باشد زندگی خوش و پاکیزه ای ‏بدو خواهیم داد و پاداشی بهتر از کردارشان عطا خواهیم کرد.

و به امروا القیس و تمام کسانى که عمل صالح توأم با ایمان‏‎ ‎دارند، بشارت حیات طیب ‏داد‎.

این آیات، آیه‌های 95 تا 97 سوره‌ی نحل است

با تصرف از:داستانهایى از شان نزول‎ ‎قرآن؛ على‎ ‎نورالدینى