بازدید دیروز : 150
کل بازدید : 771824
کل یادداشتها ها : 965
زمانى که حضرت رسول اکرم (ص) درب حجله را بست و به زنان فرمود: به منزلهاى خودتان بروید، و کسى اینجا نماند.
تمام زنها متفرق شدند.
وقتى پیغمبر خواست خارج شود دید یکى از زنها باقى مانده است. پرسید کیستى مگر نگفتم باید همه خارج شوید؟.
عرض کرد: من اسماء هستم. شما فرمودید خارج شوید، اما من در این جهت معذورم. زیرا هنگام رحلت خدیجه در خدمتش بودم، دیدم گریه مىکند. عرض کردم: آیا شما هم گریه مىکنید؟ با اینکه بهترین زنان جهان و همسر رسول خدا هستى و بتو وعدهى بهشت داده است. فرمود: گریهى من از این جهت است که مىدانم هر دخترى شب زفاف محتاج به زنى است که محرم اسرارش باشد و حوائجش را برطرف سازد. من از دنیا مىروم ولى مىترسم فاطمهام در شب زفاف محرم راز و کمک حالى نداشته باشد. در آنوقت من به خدیجه گفتم. اگر تا شب زفاف فاطمه (علیهاالسلام) زنده ماندم قول مىدهم که نزدش بمانم و برایش مادرى کنم. وقتى پیغمبر نام خدیجه را شنید بىاختیار اشکش جارى شد و فرمود: ترا به خدا براى همین جهت ماندهاى! عرض کرد: آرى. پیغمبر فرمود: پس به وعدهات عمل کن.(1)
|
طراحی پوسته توسط تیم پارسی بلاگ
