می خواستم جسارت کنم و کمی با دوستان خودم درد ودل کنم.دوستان خوبم ماه عزیز محرم نزدیک است.می خواهیم به مهمونی ماهی بریم که در این ماه بهترین بنده خدا را در اوج مظلومیت به شهادت رساندند.همه ما با نام امام حسین (ع) و با نام فرزندان و دوستانش آشنا هستیم.همه ما با نام تاسوعا /عاشورا /تشنگی /گریه /آتش /آب/ خون/ سر جدا/ بدن بی دست /حلقوم تیر خورده/ فرق شکافته و دل شکسته آشنا هستیم. همه ما به خوبی می دانیم که عاشورا چه روزی بود؟می دانیم که در عاشورا دل خواهری شکسته شد.موهای دختری آتش گرفت.از گوش دختری گوشواره کشیده شد.از حنجره ای ناله ای سر داده شد.همه ما به خوبی می دانیم که چه سخت بود خداحافظی آخر خواهر و برادر.چه سخت بود موقعی که خواهر گلوی برادر جایی را که بوسه جدش بود را می بوسید. چه سخت بود موقعی که خواهر صدا میزد محلا محلا یابن الزهرا.چه سخت بود موقعی که برادر با اشاره معجزه آسای خود دل خواهر را آرام کرد و برای همیشه از پیش خواهر رفت. چه سخت بود موقعی که پسر از پدر خداحافظی می کرد چند قدم به جلو می رفت و دوباره برمیگشت و پدر را در آغوش می گرفت.چه سخت بود موقعی که پسر لحظه آخرش بود و پدر زبان خشک بر لبهای خشک و تشنه پسر میگذاشت.چه سخت بود موقعی که برادر از برادر اذن جهاد گرفت.اذن از دست دادن دست.اذن از دست دادن چشم و اذن گرفتن مشک با دندان!چه سخت بود موقعی که برادر بالای سر برادر رفت و دست به کمر گرفت و آهی کشید.چه سخت بود موقعی که دستان پدر از خون کودک شش ماهه تر شد.چه سخت بود خداحافظی پدر با دختر شیرین زبان سه ساله.چه سخت بود سنگینی بدن ظالم روی سینه خورشید.چه سخت بود صدای شنیده شدن خنجر ظالم از قفا.چه سخت بودن دیدن لحظات جان دادن برادر در مقابل چشمان نمناک خواهر.چه سخت بود آرام کردن کودکان.چه سخت بود ارام کردن کودک سه ساله و چه سخت بود به خاک سپردن بدن کبود و گوش خونی کودک یتیم سه ساله.
بله همه ما این حقایق را به خوبی می دانیم.برای این وقایع دردناک در ایام سوگواری اشک می ریزیم.به عشق صاحب این ایام .با نام زیبای حسین(ع) جان می گیریم.گریه می کنیم .درد و دل می کنیم.نذر می کنیم.برای حاجتهای روا شده نذر ادا می کنیم.بر سر و سینه می زنیم و اظهار عشق و محبت به ارباب بی کفنمان حسین(ع) می کنیم.
ولی ای دوستان عزیزمن آیا این کافیست؟فقط اینکه ما در این ایام یاد امام حسین(ع) باشیم و بعضی از حدود الهی را در این ماه رعایت کنیم؟آیا نباید در تمام طول زندگی درتمام ماهها و درتمام روزها اینگونه باشیم.
آیا نباید در همه روز نماز بخوانیم؟عبادت کنیم؟حجاب خود را حفظ کنیم؟در صحبت با نامحرم رعایت کنیم؟.حلال وحرام را دقت کنیم؟
چرا ما فقط در ماه محرم رعایت حدود الهی را می کنیم؟چرا به این فکر نمی کنیم که شاید ماه محرم سال دیگر ما زنده نباشیم؟دیگر فرصتی برای توبه و انجام وظایف الهی و دینی خود نداریم!
پس ای دوستان عزیز بیایید تا قبل از شروع ای ماه عزیز به هم قول بدهیم که دیگه گناه نکنیم و حرمت دعاها و عزاداریها و گریه ها و نذر ونیازهای خودمان را داشته باشیم.
دوستان عزیز در این ماه عزا برای خواهر جوان من هم که پارسال برای مصیبت امام حسین(ع) اشک می ریخت و امسال پیش من نیست ودیگر در جمع ما عزاداران نیست و به سوی خدای حسین(ع) پرکشیده دعا کنید.
