چگونه می توان ادب رحمانی را در خود پیاده کرد و مودب به آداب الهی شد؟
علمای اخلاق که خود منازل و مراحل سلوک عرفانی را پیموده اند، نه صرفا با زبان که با اعمال خویش راز و رمز این مساله را گشوده اند.
داستانی که از کتاب "اخلاق و عرفان" استاد بهرام پور آورده ایم گواهی روشن بر این مدعاست:
«آیة الله مروى (ره)، از علماى بزرگ دوره قاجاریه، روزى در مسجد با جوانى مواجه گردید که مدّعى بود براى درس طلبگى آمده است.آن عالم بزرگوار براى تفقّد حال او، وارد حجرهاش شد و سپس براى وضو گرفتن، قباى خود را به دیوار آویزان نمود. ساعتى که درون جیب قبا بود نظر جوان را به خود جلب کرد و آن را ربود.
شیخ پس از مراجعت و فهمیدن موضوع، کنار جوان نشست و از او خواست به سبب پاک بودنش براى وى دعایى کند به این مضمون که: خدا گوشهاى شدیداً سنگین شیخ را شفا بدهد، زیرا وى مضطرب بود مبادا صداى زنگ ساعتِ ربوده شده از درون جیب جوان به گوش آید و موجب رسوایىاش گردد.
اتفاقاً این چنین شد و رنگ جوان پرید، اما ماجراى دعایش براى شیخ به یادش آمد و گفت:
خدایا شکر که گوشهاى آقا نمىشنود وگرنه به کلى آبرویم مىرفت؛ عاقبت با این روش او متنبّه شد».
آری اینگونه می توان به اسما و صفات علیای الهی (از جمله صفت ستاریت ) تخلق یافته و ربانی شد.
1. ال عمران/79
برگرفته از:
بهرامپور، ابوالفضل، اخلاق و عرفان، با تلخیص و اندکی تصرف
