حضرت محمد بن عبدالله بن عبدالمطلب(ص)، آخرین پیامبر الهی است، که برای هدایت بشر و راهنمایی دایمی انسان ها، از سوی پروردگار سبحان برانگیخته شد.

نام مبارکش: محمد.

در تورات و برخی از کتاب های آسمانی "احمد" نامیده شده است.

هم چنین مادرش آمنه بنت وهب، پیش از نامگذاری وی توسط عبدالمطلب به محمد، وی را "احمد" نامیده بود.

کنیه اش: ابوالقاسم و ابوابراهیم.

القاب شریفش: رسول الله، نبی الله، مصطفی، محمود، امین، امی، خاتم و …

حضرت محمد(ص)، به روایت شیعه در 17 ربیع الاول و به روایت اهل سنت در 12 ربیع الاول عام الفیل در مکه معظمه دیده به جهان گشود.

پدرش عبدالله بن عبدالمطلب، دو ماه پیش از تولد وی، از دنیا رفته بود. مادرش آمنه بنت وهب بن عبد مناف، از بانوان صالحه، جلیل القدر و عاقله بود و در طهارت و تقوا در میان بانوان قریش، کم نظیر و سرآمد همگان بود.

وی نیز، پس از دو سال و چهار ماه و به روایتی، پس از شش سال از تولد تنها فرزند دلبندش حضرت محمد(ص)، بدرود حیات گفت.

کفالت حضرت محمد(ص) بر عهده جدش عبدالمطلب بود و پس از وفات عبدالمطلب، بر عهده فرزندش ابوطالب، قرار گرفت.

به هر روی، آن حضرت در 27 رجب سال چهلم عام الفیل (مطابق با سال 610 میلادی)، در چهل سالگی به رسالت مبعوث شد.

آن حضرت در حالی که در غار حرا، در حوالی مکه معظمه، به عبادت و نیایش می پرداخت، جبرئیل امین بر وی نازل شد و بر وی آیاتی از قرآن مجید را به عنوان طلیعه و آغاز کتاب هدایت و سعادت، بخواند و وی را به کسوت نبوت مفتخر ساخت. نخستین آیاتی که بر آن حضرت فرود آمد، آیه های سوره 96 قرآن مجید، یعنی سوره علق بود و در آن آمده است: بسْمِ الله الرَّحْمنِ الرَّحیمِ. اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذی خَلَقَ. خَلَقَ الْاِنسانَ مِنْ عَلَقَ. اِقْرَا وَ رَبُّکَ الْاَکْرَمُ. اَلَّذی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ …

به روایتی، جبرئیل امین با هفتاد هزار فرشته و میکائیل با هفتاد هزار فرشته فرود آمدند و برای آن حضرت، کرسی عزت و کرامت آوردند و تاج نبوت و رسالت را بر سر آن بزرگوار گذاشتند و لوای حمد را به دستش داده و گفتند بر فراز این کرسی برو و خدایت را سپاس گو. به روایت دیگر، آن کرسی از یاقوت سرخ و پایه ای از آن از زبرجد و پایه ای از مروارید بود و چون فرشتگان به سوی آسمان صعود کردند، آن حضرت از کوه حرا، پایین آمد و انوار جلال، او را فراگرفته بود، به طوری که کسی توان نظر کردن به چهره مبارکش را نداشت و بر هر درخت، گیاه و سنگی که می گذشت، وی را سجده می کردند و با زبان فصیح می گفتند: السلام علیک یا نبی الله، السلام علیک یا رسول الله.

همین که وارد خانه شد، از نور چهره مبارکش خانه خدیجه کبری(س) منور شد و آن بانوی پرهیزکار پرسید: ای محمد! این چه نوری است که در تو مشاهده می کنم؟ حضرت فرمود: این نور پیامبری است، بگو: لا اله الله، محمد رسول الله.

خدیجه گفت: من سال هاست، که پیامبری تو را می دانم و هم اکنون نیز شهادت می دهم که خدایی جز خداوند یکتا نیست و تو رسول و پیامبر خدایی.

بدین گونه، خدیجه نخستین کسی بود که به همسرش حضرت محمد(ص) ایمان آورد.

از میان مردان نیز امام علی بن ابی طالب(ع)، به محض دیدن چهره نورانی پیامبر(ص) به وی ایمان آورد و شهادتین را بر زبان جاری کرد.

از آن پس، پیامبر(ص) در کنار خانه خدا نماز می گذارد و خدیجه(س) و علی(ع) بر او اقتدا می کردند و نماز می خواندند. این سه نفر، با جان و مال و هستی خویش اسلام را پرورانده و فراگیر نمودند.