وقتى امیرالمومنین على علیه‏السلام را با آن طرز فجیع و دلسوزانه براى بیعت اجبارى با خلیفه غاصب ابوبکر به مسجد مى‏بردند و آن بى‏احترامى‏ها را نسبت به حضرت روا داشتند، امیرالمؤمنین علیه‏السلام در تمامى مدت نگاهش را به در دوخته بود و کلامش را طول مى‏داد، گویا منتظر است، تا شاید زهرایش از در رسد و او را از چنگال آنان برهاند.
زهراى (س) زخمى، زهراى خسته و تن به تاول نشسته همین که از فریاد بچه‏ها و اشهاى زینب و ام‏کلثوم که به صورتش مى‏ریخت براى لحظه‏اى به هوش آمد، بلافاصله پرسید «این على؟» فضه على کجاست؟ و تا شنید که او را به مسجد بردند تاب نیاورد. گرچه توان ایستادنش نبود اما على را هم نمى‏توانست در چنگال دشمن تنها بگذارد. بى‏درنگ به طرف مسجد دوید! نمى‏دانم کدام توان او را اینگونه برپا نگه داشته بود؟ همه فکرش على (ع) بود، در دلش هم درد خودش نبود، درد على (ع) بود، او خوب مى‏دانست که اگر دیر برسد چه بسا دیگر هرگز امامش، على علیه‏السلام را نبیند. در راه نمى‏دانم چند بار اما بارها از سر درد نشست! فضه و زنان بنى‏هاشم گردش را گرفته بودند. ناگهان تمامى نگاه‏ها به در دوخته شد. هان زهرا (س) آمد و چه به موقع، با پیراهن رسول (ص) بر سر، و دست حسنین در دست، اما با بالى شکسته و چشمى پراشک. فاطمه زهرا سلام‏اللَّه‏علیها، چندین بار صیحه زد درد توانش را برده بود، گریه امانش نمى‏داد. همه چشمها به اشک نشست، صداى هق هق گریه مسجد را برداشت، همه بر معصومیت زهرا سلام‏اللَّه‏علیه و مظلومیت على علیه‏السلام مى‏گریستند. در و دیوار هم مى‏گریست ناگهان طنینى خدایى در فضاى مسجد پیچید گویا پیامبر است که سخن مى‏گوید:
«خلو عن ابن عمى فوالذى بعث محمدا بالحق لئن لم تخلوا عنه لاشترن شعرى و لاضعن قمیص رسول‏اللَّه على راسى و لاصرخن الى اللَّه تبارک و تعالى فما ناقه صالح باکرم على الیه منى و لا الفصیل باکرم على اللَّه من ولدى».
رها کنید پسر عمویم را، قسم به خدایى که محمد را به حق فرستاد اگر دست از وى (امیرالمؤمنین علیه‏السلام) برندارید سر خود برهنه کرده و پیراهن رسول خدا را بر سر افکنده و در برابر خدا فریاد برخواهم آورد و همه‏تان را نفرین مى‏کنم. به خدا نه من از ناقه‏ى صالح کم‏ارج‏تریم و نه کودکانم از بچه‏ى او کم‏قدرتر.